เรื่อง นอนไม่หลับ โดย ธาร ยุทธชัยบดินทร์

ในที่สุดสรยุทธก็คิดหาทางแก้ไขปัญหาได้โดยไม่มีเค้าลางมาก่อน เขาเพิ่งตระหนักว่าความจริงแล้วมันเป็นปัญหาที่แก้ง่ายมาก มนุษย์เราจะทำอย่างไรได้ล่ะ ถ้าเกิดนอนไม่หลับขึ้นมา

โน่นไง ร้านขายยา ขอซื้อยานอนหลับอย่างแรงสักขวดหนึ่งได้ไหมครับ คุณเภสัชกร อ้าว ไม่ได้งั้นเรอะ ไม่ขายให้เพราะผิดกฎหมาย จริงหรือครับ การนอนไม่หลับของใครสักคนหนึ่งต้องมีกฎหมายเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วยหรือ อย่าเรื่องมากดีกว่ามั้ง ขอยานอนหลับให้ผมเถอะ ป่วยการเปล่าที่จะไปเสียเวลากับเรื่องไร้ความศักดิ์สิทธิ์พวกนั้น ใครก็รู้ว่าในดินแดนแห่งนี้เงินสามารถซื้อได้ทุกอย่าง ถ้าคุณมีปัญญาจ่ายมากพอถึงระดับที่จะไม่มีใครกล้าปฏิเสธ คนขายยายิ้มที่มุมปาก แล้วพยักหน้าให้แก่ธนบัตรที่เขายื่นให้

ด้วยเหตุนี้สรยุทธจึงได้ยานอนหลับชนิดหลับเป็นตายตลอดกาลมาเม็ดหนึ่ง ใช่แล้ว เม็ดเดียวเท่านั้น คนขายยายืนยันเสียงแข็งว่า มันคือยานอนหลับสูตรแรงที่สุดเท่าที่เคยมีคนปรุงขึ้นมาเลยทีเดียว นั่นหมายความว่าเพียงเม็ดเดียวก็เพียงพอแล้ว คนเราไม่จำเป็นต้องตายถึงสองครั้งติด ๆ กันหรอกนะ ชายคนนั้นพูดปนหัวเราะ ขณะยื่นเม็ดยาซึ่งบรรจุอยู่ในซองซิปสีชาส่งให้ เขาพยายามไม่สนใจกับคำพูดของคนขายยา แต่ก็รู้สึกอุ่นใจที่มีการรับประกันว่ามันคือของแท้ และคนขายยายังได้สำทับกับเขาด้วยว่า หากไม่กล้ากินก็อย่านำไปทิ้งลงทะเลล่ะ เพื่อเห็นแก่สิ่งแวดล้อมของโลกอันเป็นที่รักเถอะ เพราะฤทธิ์ยาจะทำให้ทะเลไม่มีคลื่นอีกต่อไป มันจะนิ่งสงบชั่วนิรันดร์ เขายิ้มให้กับคำพูดของคนขายยา ก่อนจะนำยานอนหลับเม็ดนั้นกลับบ้าน

สรยุทธใช้เวลานั่งมองดูยานอนหลับบนโต๊ะอยู่นาน ทีเดียว สีแดงของมันดูราวกับเลือดสด ๆ ที่หยดจากบาดแผลของมนุษย์ ยิ่งเวลาผ่านไปเขาก็ยิ่งไม่มั่นใจว่าคนเราควรหลับหรือตื่นกันแน่ เขาหมายถึงหากจำเป็นต้องอยู่ในภาวะใดภาวะหนึ่งตลอดไป เขาคุ้นเคยกับการตื่นเป็นอย่างดี ต่างจากการหลับที่ห่างเหินไปนานมาก เขาจึงมีความหวั่นกลัวอยู่ภายในใจลึก ๆ ทว่าทุกครั้งที่สายลมหอบเอากลิ่นปัสสาวะเหม็นคละคลุ้งลอยเข้ามาทางช่องลมคราใด เขาก็อดที่จะมองไปยังยาบนโต๊ะเม็ดนั้นไม่ได้เลย กลิ่นเหม็นโฉ่ที่ว่านี้จะหวนกลับมาอย่างรุนแรงเสมอ (ซึ่งตามปกติก็แทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว) เมื่อถึงวาระครบรอบการมาเยือนของมัน โดยกระพือขึ้นจากคราบแห้ง ๆ สีเหลืองกระดำกระด่างบนพื้นสู่อากาศเบื้องบนอันขมุกขมัว ราวกับการเฉลิมฉลองแด่ชัยชนะของพวกสัตว์นรกฝูงหนึ่ง จนกลายเป็นกองไฟที่พยายามเผาไหม้อยู่ภายในร่างของเขาตลอดมา ร่างซึ่งไม่อาจล้มตัวลงนอนเพื่อหลับอย่างมีความสุขได้อีกเลย

อย่างไรก็ตาม คงมีแต่การนอนหลับที่จะทำให้เขาพบกับสันติสุขอย่างแท้จริง เขาพูดกับตัวเอง ก่อนคว้าเม็ดยาสีเลือดบนโต๊ะขึ้นมายัดใส่ปากเคี้ยว และกลืนลงคออย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันการเปลี่ยนใจ เขาคิดว่ามีเพียงความตายเท่านั้นที่สามารถป้องกันมนุษย์ไม่ให้เปลี่ยนใจได้อีก

**************

หลังจากพายุลูกเห็บก้อนเท่าลูกเทนนิสกระหน่ำลงมาตลอดทั้งวันในเดือนพฤษภาคมปีนั้นแล้ว และเมื่อพวกมันละลายกลายเป็นน้ำสีเหลืองขุ่น ๆ ส่งกลิ่นเหม็นโฉ่เหมือนปัสสาวะเน่าที่ผ่านการหมักหมมค้างปีไปทั่วทุกหนแห่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งในวันที่มันแห้งสนิทเพราะถูกแสงแดดแผดเผา กลิ่นอันฉุนกึกฝังแน่นลึกนี้สามารถล่องลอยออกไปไกลในรัศมีหลายกิโลเมตร

จะอยู่ที่ไหนก็คงไม่แตกต่างกัน สรยุทธยอมรับ แล้วนับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาเขาก็ไม่เคยหลับอีกเลย เป็นไปได้ว่ากลิ่นของมันนั่นเองที่ทำให้เขาตื่นอยู่ตลอดเวลา คืนสุดท้ายกับการหลับฝันอันสวยสดงดงามกลายเป็นเพียงอดีตกาล ทว่ามันก็ทำให้เขามีเวลา 24 ชั่วโมงในแต่ละวันอย่างครบถ้วน ไม่มีวินาทีใดวินาทีหนึ่งที่สูญหายไปในความเคลิบเคลิ้มง่วงงุน และทำให้การนั่งสัปหงกในรถประจำทาง ปล่อยให้น้ำลายไหลยืดเป็นสายจากริมฝีปากถึงหัวเข่าหรือพื้นรถ กลายเป็นความทรงจำอันล้ำค่าเกินกว่าจะคิดอับอายเหมือนในวันเก่า ๆ

เขายังคงไปทำงานทุกเช้า จันทร์ถึงเสาร์ และกลับมาถึงห้องพักในตอนค่ำ เพื่อจะนั่งตื่นทำตากลมตาใสเหมือนนกฮูกอยู่ทั้งคืน มีแค่วันอาทิตย์วันเดียวเท่านั้นที่สามารถตื่นอยู่ได้ตลอดเวลาโดยไม่ต้องทำอะไร นอกจากคิดอยากแย่งงานของแม่บ้านมาทำเพื่อจะได้ไม่ต้องจ่ายเงิน แต่เขามักจะใช้เวลาว่างตลอดทั้งวันทั้งคืนด้วยการนึกถึงความปรารถนาต่าง ๆ เสียมากกว่า สิ่งซึ่งไม่อาจเป็นจริงได้ในโลกที่เขาอยู่ และหากจะว่าไปแล้ว มันก็เป็นเพียงแค่ความเพลิดเพลินเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่พอหาได้เท่านั้น มันไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไรนักหรอก เขาแค่ต้องการใช้เวลาให้หมดไป มนุษย์จะทำอะไรที่นับเป็นการสร้างสรรค์สิ่งใหม่ ๆ ได้อีกเล่า หากไม่สามารถนอนหลับ ดังนั้นจึงไม่อาจเข้าสู่โลกแห่งความฝันได้เหมือนคนปกติทั่วไป ท่ามกลางกลิ่นเหม็นที่ยังคงคละคลุ้งอยู่ทั่วไปในอากาศอันน่าสะอิดสะเอียน แม้พวกหัวโบราณหลายคนจะกล่าวชื่นชมว่ามันคือกลิ่นหอมหวนชวนดมก็ตาม

เรื่องนี้ทำให้สรยุทธไม่กล้าคบหาใครเลย แม้แต่ผู้หญิงน่ารักสักคนในฐานะเพื่อน ไม่ต้องพูดไกลไปถึงความสัมพันธ์ฉันคนรัก ซึ่งย่อมจะต้องรู้จักกันในทุกแง่มุมของชีวิตทั่วไป บางทีมันอาจจะเป็นผลกรรมที่เขาเคยทำไว้สมัยเป็นวัยรุ่นก็เป็นได้ สมัยนั้นเขาชอบนอนมาก นอนเหมือนคนตายเลยทีเดียว เขามักจะนอนครั้งละนาน ๆ เสมอ จนกระทั่งอดีตคนรักของเขารับไม่ได้ และขอเลิกคบไปในที่สุด เนื่องจากอดทนต่อการนอนมากเกินไปของเขาไม่ไหวนั่นเอง แต่บัดนี้เขากลายเป็นมนุษย์ประหลาดผู้ไม่ยอมหลับยอมนอนเสียแล้ว ต่อจากนั้นก็เหมือนมีกำแพงที่มองไม่เห็นอยู่รอบ ๆ ตัวเสมอ เขาคงทนไม่ได้กับสายตาของพวกมนุษย์สามัญยามจ้องมองมนุษย์ประหลาด ก่อนจะวิ่งหนีจากไปด้วยความหวาดกลัว หลังจากนั้นทุกคนในเมืองนี้ก็จะรู้ความลับของเขา และย่อมคิดด้วยความแปลกใจแกมหวาดหวั่น ท้ายที่สุดทุกคนคงจะจดจำเขาไปชั่วชีวิต พวกนั้นจะต้องพูดกันว่า คนบ้าอะไรนอนไม่หลับนับได้พันกว่าราตรีแล้ว เขาเองก็เคยคิด และบอกกับตัวเองเช่นนั้นเหมือนกัน

— บางตอนจากเรื่อง #นอนไม่หลับ ในหนังสือ #ตรอกคนบ้าและเรื่องสั้นอื่นๆ โดย ธาร ยุทธชัยบดินทร์ สำนักพิมพ์ #ศิราภรณ์บุ๊คส์

#อ่าน #หนังสือ #วรรณกรรม #อีบุ๊ค #รวมเรื่องสั้น #นักเขียน