แม่เล่าว่า ตกเย็นพ่อสะพายเป้ใบใหญ่วิ่งฝ่าสายฝนขึ้นไปบนสะพานรวมเมฆ ในม่านฝนอันหนาหนักของพายุฤดูร้อน ตัวสะพานได้กลายเป็นสิ่งก่อสร้างสีอ่อนจางแทบจะลางเลือนหายไปในพายุเลยทีเดียว แม่ซึ่งแอบมองมาจากริมตลิ่งฝั่งตรงข้ามด้วยใจรวนเรอยู่นาน สุดท้ายก็ตัดสินใจวิ่งขึ้นสะพานไปหาพ่อ ก่อนจะกอดกันด้วยความรู้สึกที่ท่วมท้นอยู่ในหัวอก ความรู้สึกต่าง ๆ มากมายพลุ่งพล่านอยู่ในนั้นพ่อหลั่งน้ำตาออกมาซึ่งแม่สามารถแยกออกจากหยาดฝนได้ แม่ไม่รู้เหตุผลหรอกว่าทำไมพ่อถึงร้องไห้ แม่เพียงแค่พูดสั้น ๆ ว่า “ออกเดินทางกันเถอะ” แล้วแม่กับพ่อก็ก้าวฝ่าสายฝนไปด้วยกัน

จากเรื่องสั้นเรื่อง "สะพานรวมเมฆ" ในหนังสือรวมเรืองสั้นชุด "สะพานรวมเมฆ" 2015
 

ความคิดเห็น